Hallo en welkom bij 'The Momcave'!
Ik ben Els, een 41-jarige mama van twee geweldige zoontjes: Ami (11) en Ily (8). Daarnaast geef ik 15 jaar les in het secundair onderwijs. Mijn dagen zijn meestal te kort, vandaar dat ik op zoek ging naar methodes om mijn tijd efficiënter in te delen, zodat ik toch al mijn werk gedaan krijg en voldoende tijd overhoud om met mijn kinderen door te brengen. Dat het erg belangrijk is om ook geregeld tijd voor jezelf vrij te maken, zodat je de batterijen terug kan opladen, heb ik zelf aan den lijve ondervonden...
The Momcave, een blog waar 'mama' centraal staat.
SOS!
11 juni 2016, midden in het Europees Kampioenschap voetbal en op de kop 35 weken zwanger van een tweede zoontje. Meermaals had ik tijdens deze zwangerschap al verkondigd dat het echt wel bij twee kinderen bleef. Van in het begin was ik misselijk, had ik geen energie en leidden mijn emoties een eigen leven. Voor mij kon de bevalling er dus niet snel genoeg zijn. De hele dag was ik bezig geweest in het huishouden en ‘s avonds bracht ik Ami, ons oudste zoontje, naar mijn ouders zodat mama en papa nog eens wat quality time hadden. We besloten om een hapje te gaan eten en daarna gewoon terug naar huis te komen om tijdig ons bed in te kruipen. Rond 23.00 uur besloten we om te gaan slapen, maar na tien minuten draaien en keren om de meest aangename slaaphouding te vinden, stapte ik terug uit bed omdat mijn blaas besliste dat één toiletbezoek voor het slapengaan niet voldoende was. Ik was de slaapkamer nog niet uit toen mijn water brak. PANIEK! Dit kon niet, dit mocht niet, het was te vroeg, was alles wat ik maar kon denken.
In het ziekenhuis aangekomen, volgden de weeën elkaar in sneltempo op. Twee uur na onze aankomst werd Ily geboren, veel te klein en met een gewicht niet meer dan het kleinste zakje aardappelen. Meteen werd hij in een aangepast bedje met warmtematras gelegd. Zijn hartje en longen functioneerden goed, dus een couveuse was niet nodig.
De dagen na zijn geboorte werd al snel duidelijk dat we een lange weg te gaan hadden. Niets verliep zoals het hoorde en alsof dat nog niet zwaar genoeg was, bleek hij een huilbaby te zijn met verborgen reflux. Zijn eerste levensjaar bestond voornamelijk uit ziekenhuisopnames, doktersbezoeken, sessies bij de osteopaat en de kinesist. Ontelbare nachten bracht hij wenend door in mijn armen. De spanningen thuis liepen op en ook mijn job als leerkracht leed eronder. Alle aandacht ging naar Ily, terwijl er ook nog een ander kind thuis rondliep dat zijn mama nodig had. Na een jaar te hebben geleefd op automatische piloot ben ik dan ook uit elkaar gegaan met de papa van mijn kinderen. Plots was ik een alleenstaande mama met twee zoontjes en een fulltime job…
Het is geen schande om als mama aan jezelf te denken
Zorgen dat alle rekeningen maandelijks betaald worden, het huishouden, de opvoeding van de kinderen, opvang regelen, 4/5 werken, … Alles kwam van de ene op de andere dag op mijn schouders terecht. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat en dikwijls tot ver na middernacht was ik bezig om alles rond te krijgen… Familie, vrienden, collega’s, … iedereen vroeg me hoe het ging en iedereen stelde ook voor om te helpen, maar toch hield ik me sterk naar de buitenwereld toe en liet ik weten dat het me wel lukte. Ik kon van niets meer genieten, liep op de toppen van mijn tenen, kon de slaap niet meer vatten en ben dan uiteindelijk gecrasht. Erg confronterend voor mezelf omdat ik altijd heb gedacht dat ik alles aan kon zonder de hulp van anderen.
Naast het vervullen van de rol van zorgzame mama, voorbeeldige dochter, loyale vriendin, liefhebbende partner, hardwerkende collega, … verloor ik mezelf uit het oog en dit had een negatief effect op alle vlakken, zo ook op mijn kinderen, waardoor ik zelf begon te zoeken naar oplossingen. Op korte tijd heb ik enorm veel gelezen over depressies, stress, alleenstaande ouders en alles wat daarbij komt kijken. Ik stelde terug doelen en maakte voor mezelf stappenplannen om deze te kunnen bereiken.
Vandaag de dag werk ik nog steeds aan mezelf om het de volgende dag beter te kunnen doen. Ik heb geleerd dat positief denken en in jezelf geloven (hoe moeilijk dit ook is) de basis vormen om je doelen te kunnen bereiken. Ik heb het belang van “me-time” leren appreciëren en durf nu ook luidop te zeggen dat het een must is voor elke mama om zichzelf af en toe voorop te plaatsen. Sta als mama stil bij wat jou gelukkig maakt zonder daarbij rekening te houden met de kinderen, je partner, werkgever, …
Als mama gelukkig is, zijn de kinderen dat ook
Ik word gelukkig als ik anderen kan helpen en ik zie dat de vooropgestelde doelen worden bereikt. Door alles te plannen ga je je tijd veel efficënter benutten, waardoor je meer tijd zal overhouden en meer ontspannen zal zijn. Dit heeft vrijwel onmiddellijk een positief effect op de mensen rondom jou en zorgt ook voor innerlijke rust. Kinderen voelen het snel als mama gespannen rondloopt en zij nemen dit onbewust vaak over.
Herkenbaar? Laat het niet aanslepen totdat het onleefbaar wordt. Weet dat het net erg moedig is om hulp te vragen. Laat je geluk afhangen van jezelf en niet van anderen. Ban negativiteit uit je leven en geniet (terug) van de kleine dingen des levens! Als ik iemand had gehad om me bij te staan en te laten voelen dat ik er niet alleen voorstond, had ik het wellicht veel sneller achter me kunnen laten.
Nood aan advies op maat? Een duwtje in de rug nodig om over te gaan tot handelen? Op zoek naar tips om meer gedaan te krijgen op minder tijd? Aarzel dan niet om me te contacteren. Bij 'The Momcave' is niets taboe. Alles is bespreekbaar en de communicatie gebeurt open, eerlijk en met respect. Je bent allesbehalve een slechte mama en verdient het om soms enkel en alleen aan jezelf te denken. Mijn steun heb je alvast!
Liefs
Els
